Nazwy audycji radiowych

Zauważyłem, że w różny sposób zapisuje się nazwy audycji radiowych. Jak jest poprawnie? Każdy człon nazwy dużą literą czy tylko pierwszy wyraz?

radio

Odpowiedź na to pytanie daje Nowy słownik ortograficzny PWN. Znajdziemy w nim przepis regulujący pisownię nazw programów radiowych i telewizyjnych. Jednowyrazowe nazwy zapisuje się od wielkiej litery. Natomiast nazwy złożone z kilku członów możemy zapisywać dwojako: albo tylko pierwszy człon nazwy od wielkiej litery, a więc np. Godzina rektorska czy Kwadrans z książką (programy Akademickiego Radia Index), albo wszystkie człony (oprócz przyimków i spójników) od wielkich liter: Godzina Rektorska, Kwadrans z Książką. To drugie rozwiązanie możemy stosować pod jednym warunkiem: audycja musi być cykliczna. Jeśli ma charakter jednorazowy, przepisy nakazują zapisywać tylko pierwszy człon od wielkiej litery.

Rozgłośnie tymczasem preferują różne rozwiązania. W samej ofercie Polskiego Radia możemy znaleźć różnorodną pisownię. Pierwszy Program Polskiego Radia proponuje Piosenki na życzenie, a Trójka na przykład Trzecią Stronę Medalu. Czwórka ma cykl audycji Czwarta Fala, ale i Niedzielną sesję. W tym liberalnym świecie języka polskiego zalecamy jednak konsekwencję.

Kaja Rostkowska

Pochodzę z Rychcic

Jak się odmienia nazwa Rychcice? Pochodzę z Rychcic czy z Rychciców?

Nazwę miejscowości Rychcice należy odmieniać analogicznie do miasta Pabianice. Zatem: Rychcice, Rychcic, Rychcicach.

Słowniki nazw miejscowych notują także przymiotnik (rychcicki) oraz nazwę mieszkańców (rychciczanin, rychciczanka).

Położona niedaleko Drohobycza na Ukrainie wieś Rychcice jest bliska mieszkańcom województwa lubuskiego. Jak można przeczytać w Wikipedii, w sierpniu 1945 pięćdziesiąt polskich rodzin z parafii Rychcice zostało przesiedlonych na tzw. Ziemie Odzyskane. Ich potomkowie zamieszkują dziś m.in. Drzonów, Witnicę, Świerkocin, Nową Sól, Żabno, Kiełcz, Wleń, Bytów.

Jesica Woźniak

Zaszufladkowano do kategorii Odmiana

Łuk Mużakowa

Park krajobrazowy „Łuk Mużakowa” – skąd pochodzi nazwa? Kim jest Mużakow?

muzakowski

Pierwsza część nazwy jest motywowana realnie, a druga – historycznie. Teren parku po polskiej stronie granicy obejmuje wzgórza o łukowatym kształcie, przedzielone doliną Nysy Łużyckiej (ten łuk widać wyraźnie, gdy się spojrzy na mapę). Mużaków z kolei jest dawną łużycką nazwą Bad Muskau – miasteczka po niemieckiej stronie rzeki, wokół którego ciągnie się kompleks parkowy. Mużaków to po łużycku ‘gród mężczyzn’.

Oba człony nazwy pisze się dużą literą. Cudzysłów nie jest konieczny.

Warto dodać, że Łuk Mużakowa zajął pierwsze miejsce w rankingu cudów natury województwa lubuskiego w 2011 roku. Największą atrakcją parku są antropogeniczne jeziorka, które mienią się różnymi barwami.

Magdalena Steciąg

Cecyliada

W dniach 22 – 23 listopada 2014 r we Wschowie odbędzie się XIII Przegląd Piosenki Religijnej Cecyliada. Czy to odpowiednia nazwa dla takiej „imprezy” i skąd się ona wzięła?

cecylia

Przegląd piosenki religijnej nazwę swą wziął od imienia patronki muzyki kościelnej. Święta Cecylia jest nią od XVI wieku, gdy w Rzymie założono Akademię Muzyczną, zwaną później akademią św. Cecylii.

Św. Cecylia według legendy była niewidomą (ze skojarzenia łac. Ceacilia z caeca ‘niewidoma’) chrześcijańską męczennicą zmuszoną – mimo złożonych ślubów czystości – do wyjścia za mąż za Waleriana, którego nawróciła i ślubów dotrzymała. Śmierć (poprzez ścięcie głowy mieczem) miała ponieść w Rzymie ok. 230 roku. Władysław Kopaliński podaje, że na skutek opacznego zrozumienia w średniowieczu jednego zdania z dziejów świętej:  Cantantibus organis in corde suo soli Domino decantabat (łac.) ‘Śpiewającymi harfami w sercu swym opiewała tylko Pana’, skojarzono ją z muzyką kościelną, a zwłaszcza z organami, na których miała grywać.

W sztuce św. Cecylia jest przedstawiana przy instrumencie muzycznym, najczęściej harfie lub organach. Jej atrybutami są również róże i lilie (anioł miał dekorować nimi głowę kobiety). Legenda głosi, że prowadzonej na śmierć Cecylii towarzyszyła anielska muzyka. Można przypuszczać, że jako córka patrycjuszy rzymskich potrafiła grać na harfie (być może także na organach). Według innego podania w dzień zaślubin z Walerianem, kiedy goście weselni zajęci byli świętowaniem, Cecylia śpiewając psalmy, prosiła Boga o łaskę zachowania ślubu czystości.

Po raz pierwszy Cecyliada – przegląd piosenki religijnej ku czci patronki św. Cecylii – zorganizowana została przez salezjanów 21 listopada 1997 roku w Żyrardowie. Dzień poświęcony patronce przypada 22 listopada.

Magdalena Idzikowska

Lubuszanka zielonogórzanka i Małopolanka sobolowianka

Jak zapisać nazwę mieszkanki miejscowości Sobolów i Małopolski: sobolowianka-małopolanka?

Nie ma wątpliwości, że w pierwszej kolejności należy zapisać wyraz o szerszym znaczeniu, a następnie jego wyspecjalizowanie, które owo znaczenie zawęża. Oznacza to, że najpierw znajdzie się odniesienie do zamieszkiwania regionu, a następnie miejscowości. Różne tego typu połączenia pisze się bez łącznika, np. Wrocław Psie Pole, inżynier elektryk, brat Janek. Pewne wątpliwości może wzbudzać zapis ortograficzny, gdyż nazwy mieszkańców regionów zapisuje się wielką literą: Lubuszanin/Lubuszanka, Ślązak/Ślązaczka, Wielkopolanin/Wielkopolanka, a nazwy mieszkańców miejscowości małą: zielonogórzanka, warszawiak, gorzowianka.

Połączenie, o którym mowa w pytaniu, powinno się zapisać następująco: Małopolanka sobolowianka. Oznacza ono osobę płci żeńskiej pochodzącą z Małopolski i zamieszkującą Sobolów. Przez swoją długość zestaw owych określeń jest dość nieporęczny językowo, lecz treściwy i bardzo precyzyjny.

Piotr Kładoczny

Musli w trzech wersjach

Jak się pisze musli i czy wyraz ten się odmienia?

mueslimuslimusli z umplautem

Jak podaje Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, nazwę popularnego dania śniadaniowego można zapisać na trzy sposoby: musli, muesli lub müsli. Kolejność nie jest przypadkowa – pierwszy zapis używany jest najczęściej, ostatni – najrzadziej (źródło: Narodowy Korpus Języka Polskiego). Istnieją także trzy warianty wymowy: musli, misli lub miusli.

Nie ma również jednoznacznego rozstrzygnięcia w odniesieniu do odmiany wyrazu musli. Dopuszcza się zarówno nieodmienność, jak i odmienność, ale tylko w liczbie mnogiej. Można więc powiedzieć: Rano zajadam się musli (muesli, müsli) lub Rano zajadam się muslami (mueslami, müslami).

Wyraz musli pochodzi z języka niemieckiego (dokładnie z górnogermańskiego dialektu alemańskiego) i jest zdrobnieniem od rzeczownika Mues, czyli ‘mus, papka’. Nazwę tę nadał wymyślonemu przez siebie porannemu posiłkowi szwajcarski lekarz Maximilian Bircher-Bennner.

Magdalena Steciąg

Skąd się wzięła szantrapa?

Chciałabym poznać znaczenie i pochodzenie słowa szantrapa. Jak je poprawnie akcentować?

Słowo szantrapa pojawiło się w polszczyźnie w latach powojennych, wraz z falą zapożyczeń leksykalnych z języka rosyjskiego. Do naszego języka weszły wówczas liczne rusycyzmy związane z życiem politycznym, gospodarką, sportem itd. Zadomowiły się też wyrazy nacechowane, typowe dla mówionej odmiany języka: barachło, chałtura, durak, gieroj, szantrapa, urawniłowka, wierchuszka, zagwozdka i wiele innych. Jedne z nich przetrwały do dziś, inne wyszły z użycia i są niezrozumiałe dla młodych Polaków.

Szantrapá to wyraz pochodzenia gwarowego, który w języku rosyjskim oznacza ‘drań, nicpoń’ i odnosi się do mężczyzny, natomiast w polszczyźnie przyjął się w formie rodzaju żeńskiego i jest określeniem kobiety. W obu językach mamy do czynienia z zabarwieniem emocjonalnym wyrazu. Gdy zajrzymy do naszych słowników, zauważymy, że hasłu szantrapa towarzyszą kwalifikatory (potoczny, pospolity i in.), a definicje tego słowa zwykle zawierają informacje o jego nacechowaniu, np. wiech. ‘obelżywie o kobiecie niechlujnej, niemoralnej’ (Słownik języka polskiego, red. W. Doroszewski), posp. ‘obraźliwie o niesympatycznej kobiecie, zwłaszcza starej i brzydkiej’ (Wielki słownik wyrazów obcych, red. M. Bańko), ‘obraźliwie, ubliżająco o niezbyt niesympatycznej kobiecie’ (Słownik wyrazów obcych, red. I. Kamińska-Szmaj), pot. posp. ‘kłótliwa, niesympatyczna kobieta’ (Uniwersalny słownik języka polskiego, red. S. Dubisz), obraź. ‘z niechęcią o kobiecie’ (Słownik polszczyzny potocznej, J. Anusiewicz, J. Skawiński). Negatywne nacechowanie wyrazu ilustrują w słownikach konteksty typu: Ty wstrętna szantrapo!, Ty szantrapo cholerna!, Rozwrzeszczana szantrapa. Podobny charakter mają 3 użycia odnotowane w Korpusie języka polskiego PWN.

Wyraz akcentujemy zgodnie z polską regułą – na drugą sylabę od końca.

Anna Wojciechowska

Pisownia imion boskich

Serdecznie proszę o pomoc z poprawnością zapisu następujących wyrażeń (chodzi mi o poprawne użycie wielkich lub małych liter, ewentualnie łącznika i przecinka): El-szaddaj, El-elyon (imiona Boga).

hebrajski

El to ogólnosemickie określenie B-ga (to samo występuje w nazwach Allach i Eloach/Elochim). Zapisuje się je dużą literą.

Szaddaj z kolei to atrybut, imię. Obowiązuje zapis dużą literą. Znaczenie jest niejednoznaczne. Feministki wyprowadziłyby od szad, tj. pierś i szidda - kobieta oraz mówiłyby o B-gu Karmiącym. Jest to dopuszczalna interpretacja. Inna wyprowadza to nomen od rdzenia szadad, który mówi o gwałtownym, niepohamowanym, pustoszącym i pełnym przemocy działaniu. W Starym Testamencie niejednokrotnie B-g ukazuje swe gniewne oblicze. Interpretacja: B-g Gniewny, Gwałtowny, Pełen Mocy, uprawniona.

Elion to także atrybut, zapisywany dużą literą. Wywodzi się od rdzenia ‚ala – wznosić się wzlatywać, wchodzić pod górę etc. i oznacza: Ten, co w Górze/Wysoko, Najwyższy, Wniosły, na Wysokościach etc.

Piszemy bez łącznika, przecinka i innych ozdób.

Kamilla Termińska, semitystka

Błąd o długiej tradycji

Podczas lektury powieści Lalki Józefa Ignacego Kraszewskiego natrafiłem na taki fragment: „Zmięszał się Roman – Lola miała słuszność, nie pozostawało mu nic, tylko zimną otrzymawszy posłuszeństwa obietnicę, wziąść kapelusz i jechać (I.J. Kraszewski, Lalki, Kraków 1973, s. 52).

Moja rozterka dotyczy czasownika ‚wziąść’. Dziś jest to wyraz wysoce naganny, którego Polacy wciąż – popełniając tym samym poważny błąd językowy – używają. Można stwierdzić, iż jest to jeden z popularniejszych błędów (obok ‚włanczać’, ‚poszłem’ itd.). Jednak, kiedy natrafiłem na przytoczone zdanie, naszło mnie pytanie: dlaczego?

wziaść

Czasownik wziąć należy do rodziny takich wyrazów, jak: u-jąć, pod-jąć, przy-jąć, wy-jąć. Wszystkie one, jak widać, mają rdzeń –jąć-. Ten sam rdzeń jest w czasowniku wz-jąć i jest to kontynuacja prasłowiańskiego *j-ę-ti. Zatem „ś” nie ma tu żadnego uzasadnienia i jest nieuprawnione. Pojawia się ono (przynajmniej już od stu lat) przez analogię do takich czasowników, jak np. siąść,  prząść, trząść, w których „ś” jest wynikiem zmiękczenia w połączeniu –sti ( np.:*trę-sti). Formę wziąść!!! uznaje się za błędną, gdyż narusza ona zasady systemu morfonologicznego.

Marian Bugajski

Czy badania numeryczne są poprawne?

Chciałbym zapytać o poprawność zestawiania ze sobą słów badania numeryczne. Czy jest to zestawienie poprawne, czy też rację miałby ten, kto powiedziałby, że numeryczne mogą być obliczenia, działania, tudzież modelowanie, numeryczna może być analiza, ale badania jako takie są po prostu naukowe lub np. lekarskie, a określanie ich „numerycznymi” nie do końca jest zabiegiem prawidłowym z merytorycznego punktu widzenia.

Odpowiedź na zadane pytanie nie jest jednoznaczna, szczególnie dla humanisty. Wynika to m.in. z tego względu, że jakkolwiek rozumiane badania numeryczne są prowadzone w obrębie nauk ścisłych. Pierwszy odbiór językoznawcy nie budzi zastrzeżeń, ponieważ przywołuje ogólny sens ‘badań, w których ktoś wykonuje jakieś opracowanie numeryczne’. Dokładniejsze przyjrzenie się znaczeniom słów omawianego wyrażenia prowadzi do wniosków, że połączenie rzeczownika badanie i przymiotnika numeryczny jest skrótem myślowym, ponieważ każde z opracowań naukowych składa się z wielu czynności i dopiero te mają bezpośredni charakter numeryczny. Ma więc autor pytania rację, że właściwe są raczej połączenia: obliczenia, działania czy modelowanie numeryczne nazywające częściowe działania różnych badań. Taki stan dokumentuje również Narodowy Korpus Języka Polskiego, w którym notuje się zaledwie dwa zestawienia badania numeryczne przy ogromie przykładów połączeń przymiotnika numeryczny z rzeczownikami: analiza, działanie, metoda, model, modelowanie, obliczenie, symulacja, test itd. Należy przyjąć zatem, że postulowane połączenia mają charakter tradycyjny i ustabilizowany, a przy okazji logiczny i merytorycznie uzasadniony, natomiast kwestionowane zestawienie byłoby albo nieuzasadnione (w sensie logicznym), albo nowatorskie – gdyby wprowadzało jakąś nową jakość.

Już nawet pobieżne przeszukanie wyrażenia badania numeryczne w sieci zaskakuje dużą liczbą zwrotnych informacji o jego zastosowaniu. Wykorzystanie ma miejsce w wypowiedziach nauk ścisłych i jest częste w tytułach książek i artykułów. Można rzec, że to już powszechna praktyka, np.: Dynamika. Badania numeryczne, Numeryczne badania procesu skrawania skał izotopowych, Badania numeryczne stanu naprężeń prawidłowej klatki piersiowej.

Dokładniejsze przyjrzenie się użyciom analizowanego wyrażenia w tychże tekstach wykazuje pewną prawidłowość: badania numeryczne są używane wymiennie z połączeniami typu analiza numeryczna, eksperymenty numeryczne, metody numeryczne, modele numeryczne, obliczenia numeryczne, próbka numeryczna, symulacje numeryczne, techniki numeryczne, wyniki numeryczne, zadania numeryczne. Każde z zamiennych połączeń jest uszczegółowieniem owych badań numerycznych. W ten sposób kształtuje się nowe i trzeba przyznać zasadne połączenie, które uogólnia wiele szczegółowych i cząstkowych opracowań naukowych. Dodatkowym uzasadnieniem takiego stanu jest zapewne rozwój i upowszechnienie tego typu badań we współczesnej nauce.

Przy okazji należy dodać, że przymiotnik numeryczny określający pewien typ współczesnych badań powinien według polskich zasad jako przydawka gatunkowa występować po rzeczowniku. W ten sposób badania numeryczne razem z innymi nazwami np. badania doświadczalne czy badania teoretyczne określałyby różne rodzaje prac badawczych.

Piotr Kładoczny